Decyzja prezydenta Andrzeja Dudy o częściowym ułaskawieniu Roberta Bąkiewicza wydaje się czymś więcej niż posunięciem politycznym. To mocny sygnał, adresowany nie tyle do społeczeństwa, ile – jak można sądzić – do samego siebie, próbującego utrzymać poczucie ciągłości roli. Widać sygnały wskazujące na możliwy kryzys tożsamości. Człowiek, który przez lata opierał się na stabilnej strukturze urzędu, w chwili jej utraty traci dotychczasowe mechanizmy równowagi.

Z ogromnym ciężarem w sercu, ale z poczuciem obowiązku – piszę ten tekst. Nie tylko jako obywatelka. Nie tylko jako zwolenniczka Rafała Trzaskowskiego. Piszę przede wszystkim jako psycholog – próbując zrozumieć, co tak naprawdę wydarzyło się w tych wyborach. Bo nie była to wyłącznie porażka kandydata. Była to porażka pewnej emocjonalnej narracji, w którą wielu z nas wciąż wierzy.

„To nie tak, że on nie chce poczekać. Jego mózg nie potrafi uznać, że warto.” – główny wniosek z ubiegłorocznego badania zespołu prof. Susan Bookheimer, neurobiolożki z Uniwersytetu Południowej Kalifornii (USC).